Parasjàt Vezót habberakhá
Femte Mose-bok, kap. 33-34
33
1. Dette er den velsigningi som Guds-mannen Moses lyste yver Israels-sønirne fyrr han døydde. 2. Han kvad:
Herren fraa Sinai kom,
Steig upp fyr oss ifraa Se’ir,
Skjein ifraa Parans heid,
Gjekk fram or dei heilage herar,
Og straalar fraa handi hans strøymde.
3. Ja, han elskar ættirne høgt,
Og vel sine heilage vardar;
Dei flokkar seg kring hans fot,
Dei lyder trutt paa hans tale.
4. Moses lærd’ oss ei log,
Ein arv fyr lyden aat Jakob;
5. Og Jesjurun kaara ein konung,
Daa hovdingan’ slo seg i hop,
Og Israels-ættirne eintest.
6. «Lat Ruben liva og aldri døy ut,
Um mennan’ hans inkje er mange!»
7. Og om Juda kvad han dette:
«Høyr, Herre, ropi fraa Juda,
Og før han heim til sitt folk,
Som han strider veldeleg fyre;
Ver imot valds-menn hans hjelp!»
8. Og um Levi kvad han:
«Ditt ‘ljos’ og di ‘sanning’ gjev lyden
Aat den som hev vori deg lydug,
Han som du røynde i Massa,
Og rengdest med ved Meribas!
9. Dei segjer um far sin og mor si:
‘Eg hev inkje set desse folki’;
Dei bryr seg inkje um brødran’,
Og kjennest inkje ved borni,
Men aktar paa ordi dine,
Og gjøymer di pakt i sitt hjarta.
10. Dei lærer Jakob di log,
Og Israels lyd dine bod.
Dei legg røykjelse fyr’ ditt andlit,
Og offer-fe paa ditt altar.
11. Velsigna, Herre, hans velde,
Hav hugnad i alt hans verk!
Brjot ryggen paa dei som renn paa han,
So dei aldri vinn reisa seg meir!»
12. Um Benjamin kvad han:
«Hjarte-barnet aat Herren
Hev seg so trygg ein heim;
Han kviler i millom hans herder;
Stødt held Gud si hand yver han.»
13. Og um Josef kvad han:
«Med doggi, dyre himmel-gaava,
Velsignar Herren landet hans,
Med vatn ut-or det store djupet
Som gjøymt inn-under jordi ligg,
14. Med alt det beste soli alar,
Med frukti maanarne driv fram.
15. Alt godt ifraa dei gamle fjelli,
Alt hævt fraa ævelege haug,
16. Alt gjævt og gildt som fyller jordi,
Hans blide som i klungren bur,
Det kome yver Josefs hovud,
Det kryne kvirvelen aat han
Som konung er blant sine brøder!
17. Ov-gild er hans frum-borne ukse!
Hans horn er som urukse-horn;
Med dei stangar han alle folki
Til verdsens ytste ende-mark.
Det er Efraims store herar,
Det er Manasse’s sterke hop.»
18. Og um Zebulon kvad han:
«Gled deg, Zebulon, i di ut-ferd,
Og du, Issakar, i ditt tjeld!
19. Til fjellet bed dei folki koma —
Rettuge fornir ber dei fram;
For ut-or sjøen syg dei rikdom
Og skattar gjøymd’ i havsens sand.»
20. Og um Gad kvad han:
«Lova han som gav Gad romt land!
Der ligg han og lurar som løva,
Og riv sund herder og hovud.
21. Han saag seg ut fyrste luten,
Etla aat den som var førar,
So for han fram fyre folket,
Og saman med Israels-sønin’
Gjord’ han alt det Herren sa’ fyre,
Alt som var rett i Guds augo.»
22. Og um Dan kvad han:
«Dan er ein løve-unge lik
Som ifraa Basan bykser fram.»
23. Og um Naftali kvad han:
«Naftali, metta med naade
Og nørd med Herrens velsigning,
Søk landet ditt sud med sjøen!»
24. Og um Aser kvad han:
«Sælaste sonen vert Aser,
Beste-barn blant sine brøder;
I olje fær han duppa foten.
25. Av kopar og jarn er din laas,
Og di kvild so lang som ditt liv!»
26. Det finst ingen som Gud, Jesjurun!
Han fer deg til hjelp yver himlen,
Og ek i si all-makt paa skyi.
27. Ei borg er den eld’-gamle Gud;
Hit ned naar hans evige arm.
Dine uvenir driv han burt,
Og segjer aat deg: «Øyd ut!»
28. So bur daa Israel trygt,
Og Jakobs-ætti alleine,
I eit land fullt av druvur og korn,
Og doggi dryp fraa hans himmel!
29. Aa, Israel, kor du er sæl!
Kven er vel som du? —
Eit folk, som hev Herren til frelsar,
Din verjande skjold
Og ditt velduge sverd!
Sjaa, fiendarne smeikjer fyr deg,
Med’ du yver høgdirne deira skrid fram!»
34
1. So gjekk Moses fraa Moab-moarne upp paa Nebo, som er den høgste tinden paa Pisga-fjellet, og ligg midt fyre Jeriko, og Herren synte han heile landet: Gilead alt til Dan, 2. og heile Naftali, og Efraim- og Manasse-landet, og heile Juda-landet radt til Vester-havet, 3. og Sud-landet og Jordan-kverven, dalen kring Jeriko — palmebyen — alt til Soar. 4. Og Herren sagde til han: «Dette er det landet eg lova Abraham og Isak og Jakob at eg vilde gjeva ætti deira. No hev du set det fyr’ augo dine, men sjølv skal du inkje faa koma dit.»
5. So døydde Moses, Herrens tenar, der i Moab-landet, som Herren hadde sagt. 6. Han jorda han i dalen midt fyre Bet-Peor, i Moab-landet, og ingen hev til denne dag visst um gravi hans.
7. Moses var hundrad og tjuge aar gamall daa han døydde; men endaa hadde han inkje dimst paa syni eller veikna i aandi. 8. Israels-sønirne gret yver han paa Moab-moarne i tretti dagar; daa fyrst var det ende paa syrgje-høgtidi.
9. Moses hadde lagt henderne paa Josva son aat Nun, so han og var full av visdoms-aand, og Israels-sønirne lydde han, og gjorde som Herren hadde sagt med Moses. 10. Men aldri sidan steig det fram i Israel ein profet som Moses, han som var so vel kjend med Herren at dei talast ved andlit mot andlit. 11. Kom i hug alle dei teikn og under Herren sette han til aa gjera i Egyptarland med Farao og alle mennerne og heile landet hans, 12. og kom i hug alle dei store verk og agelege gjerningar han gjorde fyr’ augo aat heile Israel!
| Tenákh | ||||||||
| ||||||||
