Pål sine høno

1. Pål sine høno på haugæin utsleppte,
   hønun så lett over haugæin sprang;
   Pål på hønom kunna fornemme
   at røven va ute med rompun så lang:
   «klukk, klukk, klukk!» sa høna på haugom.
   Pål han flaug og rengde mæ augom:
   «Nå tør e ikkje komå heim åt’n mor!»
    
2. Pål hæin gjekk lite lenger utpå haugæin,
   fekk hæin sjå røven på hønun og gnog;
   Pål hæin tok se ein stein uti nevæin,
   dugle’ hæin da te røvé slo.
   Røven flaug, så rompa ho rista,
   Pål hæin gret for høna hæin mista:
   «Nå tør e ikkje komå heim åt’n mor!»
    
3. «Ha e nå nebb, å ha e så klø,
   å visste e berre kor røvæin låg,
   skulle e døm både rispe å klore
   frama te nakka å bak over lår.
   Skam få æille røvæin raue,
   Gu’gje at døm æille var daue,
   så skull e komå heim åt’n mor!
    
4. Ikkje kæin’o verpe, å ikkje kæin’o gålå,
   ikkje kæinn’o krupe, å ikkje kæin’o gå,
   E fær gå me åt kvæinn å målå
   å få att mjølé e forliste i går.»
   «Men skitt,» sa’n Pål, «e æ ikkje bange,
   kjeften å mo’e ha hjòlpé så mange.
   Nå tør e nok komå heim åt’n mor!»
    
5. Pål hæin køinne på kvæinné te å sleppe,
   så at dæ jomma i kór ein væigg.
   så atte agnæin tok te å fuke
   å døm vart lange som geiteræigg.
   Pål hæin ga se te å læje å knæiggje:
   «Nå fekk e like for høna å æiggjé,
   nå tør e komå heim åt’n mor!»