Pål sine høno
Frå Alnakka.net
- Pål sine høno på haugæin utsleppte,
hønun så lett over haugæin sprang;
Pål på hønom kunna fornemme
at røven va ute med rompun så lang:
«klukk, klukk, klukk!» sa høna på haugom.
Pål han flaug og rengde mæ augom:
«Nå tør e ikkje komå heim åt’n mor!»
- Pål hæin gjekk lite lenger utpå haugæin,
fekk hæin sjå røven på hønun og gnog;
Pål hæin tok se ein stein uti nevæin,
dugle’ hæin da te røvé slo.
Røven flaug, så rompa ho rista,
Pål hæin gret for høna hæin mista:
«Nå tør e ikkje komå heim åt’n mor!»
- «Ha e nå nebb, å ha e så klø,
å visste e berre kor røvæin låg,
skulle e døm både rispe å klore
frama te nakka å bak over lår.
Skam få æille røvæin raue,
Gu’gje at døm æille var daue,
så skull e komå heim åt’n mor!
- Ikkje kæin’o verpe, å ikkje kæin’o gålå,
ikkje kæinn’o krupe, å ikkje kæin’o gå,
E fær gå me åt kvæinn å målå
å få att mjølé e forliste i går.»
«Men skitt,» sa’n Pål, «e æ ikkje bange,
kjeften å mo’e ha hjòlpé så mange.
Nå tør e nok komå heim åt’n mor!»
- Pål hæin køinne på kvæinné te å sleppe,
så at dæ jomma i kór ein væigg.
så atte agnæin tok te å fuke
å døm vart lange som geiteræigg.
Pål hæin ga se te å læje å knæiggje:
«Nå fekk e like for høna å æiggjé,
nå tør e komå heim åt’n mor!»
